تا ابد كـوثر توحید زپیــمـانه ی اوست            سینۀ سوختگان شمع عزاخــانۀ اوست

شعله های عطشش درنفسِ خسته ی ما            كوه سنگین غم مابه روی شانه ی اوست

حرم اوست حریمی كه بُودكعبه ی جان            دل بشكسته بهشتی ست كه ویرانه ی اوست

دل آتش زده ی ماكه جهانی راسوخت            شعله اش از شرر دامن ریحانۀ اوست

گوهری راكه خداقیمت آن داند و بس             درّاشكی ست كه تقدیم به دردانۀ اوست

طرفه بیتی ست ازآن شاعرشیرین سخنش            یك جهان عاطفه در ساغر و پیمانۀ اوست

این حسین كیست كه عالم همه دیوانۀ اوست

این چه شمعی ست كه جان ها همه پروانۀ اوست

هركجا حكم الهی ست سخن گو،سرِ توست            شاخه ونخل و نی وطشت طلا منبر توست

به قیامت قسم از صبح قیامت تا حـشر            همه ایام قیامت همه جا محشـر توست

آن چه گفتند و نگفتند به اوصاف بهشت            همه در یك گل لبخند علی اصغر توست

آن چه بخشید به اسلام بقا خون تو بود            آنكه خون تو بقا یافت از او خواهر توست

عضو عضو بدنت نیزه و زخمت آیات            ورق مصحف آغشته به خون پیكرتوست

دوست میخواست تو را كشته ببیند ور نه            نیزه فرمان بَرِ تو تیغ ثناگو سر توست

نه محرم نه صفر بلكه همه دورۀ سال            باید این بیت بخوانیم كه یاد آور توست

این حسین كیست كه عالم همه دیوانۀ اوست

این چه شمعی ست كه جان ها همه پروانۀ اوست

كیست این عصمت اعظم كه ز توفیق تنش            گرگ معصوم شود در گذر از پیرهنش

بــوریــا یــافته تــوفیق كه پـیچد بر او            ورنه در عالم معناست دو عـالم كفنش

حق بر آن بود كه برگرد سوی خیمه برو           شه برآن بودكه افزون بشودسوخت تنش

مددی داد به قاتــل كــه زنــد بهتر تیغ            عالمی سوخت ازاین كشمكــش تن به تنش

چهره ی شمر درآن چشمه ی خورشید افتاد            گـرگ افــتاد به جان دو غزال چمنش

این حسین كیست كه عالم همه دیوانۀ اوست

این چه شمعی ست كه جان ها همه پروانۀ اوست